Czy nauka powinna się zajmować żywymi trupami? A czemu nie? Prawdziwa nauka nie zna tabu. Tezę tę udowadnia Ośrodek Badawczy Facta Ficta, eksplorując zagadnienia i tematy, przed którymi kręgi akademickie broniły się do niedawna rękoma i nogami, uznając je za niegodne „prawdziwej” nauki.
Właśnie ukazała się książka „Zombie w kulturze” pod redakcją Kseni Olkusz, inaugurująca serię „Perspektywy Ponowoczesności” i wydana w niespełna dziewięć miesięcy po katowickiej konferencji w Centrum Informacji Naukowej i Biblioteka Akademicka – Ciniba. Tak jak i wszystkie inne firmowane przez Facta Ficta publikacje, „Zombie w kulturze” są wydane bezpłatnie w otwartym dostępie i korzystają z najliberalniejszej postaci wolnej licencji (CC BY 4.0). Książkę można pobrać pod linkiem.
Z wykształcenia antropolog kultury, zawodowo pisze i tłumaczy książki. Prywatnie pasjonatka historii skazanych na zapomnienie, medycyny sądowej, ciężkiej muzyki, ciężkiego kina, ciężkości bytu i lekkiej kuchni.
Kiedyś ktoś powiedział, że jesteśmy tym co widzimy. Z „żywymi trupami” kojarzą mi się pewne typy osobowości, który sprawia, że nie są w stanie utrzymywać jakichkolwiek relacji.
Osłabienie relacji to jedno, dziś znajomi w mediach społecznościowych często zastępują tych w „realu”, bo niektórzy są zbyt leniwi, żeby podtrzymywać tradycyjne przyjaźnie czy znajomości. Często padają opinie, że współczesne społeczeństwo przypomina takie żywe trupy: przyklejeni do smartfonów, tępy wzrok, snujący się po ulicach ze słuchawkami na uszach, nie patrzą na siebie, nie odzywają się do siebie nawzajem, wpadają jedno na drugiego lub potykają się o własne nogi, bo patrzą w ekrany smartfonów… Coś w tym jest :)